آبروی زمان

اشک گویی از فرات آید به بار         کز مژه ریزد به سوی آن دیار
آب را بر میهمان کربلا        بسته اند از روی عدوان و جفا
خلق عالم از فراقت ای شها!        پر کند شط فرات از چشم ها
هر کجا نام تو باشد کربلاست        هر عزادار تو اندر خیمه هاست
هر که باشد دلشکسته و غمین        باز غم تو هست بالاتر از این
از غم عالم نبارد چشم ها        نام عاشورا بشوید قلب ها
یا حسین نامت جلای قلب هاست        یاد تو فتح و امید و پربهاست