آبروی زمان

علی درد آشنای این جهان بود . . . . . . . . . . . علی هم ، رهگشای دیگران بود
عدالت با علی معنا گرفته . . . . . . . . . . . که حق از آستین او عیان بود
علی ظرف مگان را بسته می دید . . . . . . . . . . . وجود او ز جنس لا مکان بود
علی مرز شجاعت را شکسته . . . . . . . . . . . علی در بندگی هم بیکران بود
علی در سجده گاهش آسمان هم . . . . . . . . . . برش خم گشته مانند کمان بود
چه گویم من ز مردان خدایی . . . . . . . . . . . علی اعلی ترین مرد جهان بود
علی قاری قرآن در سحرگاه . . . . . . . . . . . که قرآن هم علی را میزبان بود
علی خود ناطق حق بود و قرآن . . . . . . . . . . . به ره گم کردگان هم رهنمان بود
زمین فخرش قدمگاه علی بود . . . . . . . . . . . زمان را روزگاری میهمان بود
چه شبهایی نخفت و اشک میریخت . . . . . . . . . . کلامش در دل شبها نهان بود
کسی ناکوفت درب منزلش را . . . . . . . . . . . خودش در خدمت مستضعفان بود
یتیمان ! با علی مانوس باشید . . . . . . . . . . . که احسان علی فوق زمان بود
علی بارش به دوش آرام می رفت . . . . . . . . . . که دیشب هم کنار آن جوان بود
ببر دست گدایی سوی مولا . . . . . . . . . . . که او با هر ضعیفی مهربان بود
تو می دانی؟ علی مرزی ندارد . . . . . . . . . . . زبان از وصف نامش ناتوان بود
زمین عمری به پایش بوسه می زد . . . . . . . . . . . و اینک میهمان قدسیان بود
و خیر الف شه است لیله ی او . . . . . . . . . . . که قتل نور و عترت توامان بود